رویاهای تنهائی من

گهی میسوزم از یاد گذشته

کنون روزم چو شام تار گشته

ز شادابی چو گل بودم به بستان

زدم طعنه به رستم های دستان

دلم شاد و لبم خندان و جان مست

چه باکم گر دلی در سینه بشکست

مرا بود آینه دمساز و همراز

که با مرغ طرب بودم هم آواز

کنون مبهوت و مات و سر گریبان

ز آئینه شدم چون جن گریزان

ز روی خویش گاهی می هراسم

گهی گم کرده ام هوش و حواسم

شنیدم مادرم میگفت گهگاه

خوشا آنکس که میمیرد به ناگاه

اجل اکنون نماید ناز بسیار

"رسا" روحا نه جسمأ هست بیمار

#گیتی رسائی